اگر ترانهٔ از یاد رفتهٔ عاصی
دوباره زنده شد از خاطرات در خونش
به باغ می برمت.
اگر درخت لب رودخانه بازشکفت
وگر تبسم سیمین نسترن زاران
از آن بلندی در انتظار جاری شد
به باغ می برمت.
به باغ بوسه
به باغ نوازش و آغوش.
اگر که داس بلند دروگران غریب
میان سنبله های سه ماهه در قنداق
برای فصل نکویی
به رقص باز آمد،
به باغ می برمت.
به باغ آزادی
به باغ سبز و پرآوازهٔ همیشه بهار.
اگر که قافلهٔ عشق
شهد و ابریشم
ز شر نکبت چاقوکشان به خیر گذشت
اگر بهار رسید
به باغ می برمت.
به باغ های «سلام و علیک»
به باغ«مانده نباشی»
به باغ بنفش آسودن.
اگر که آه و دعایی به نام نیلوفر
از این خرابهٔ فریاد و اشک
ریشه گرفت
و نسبتی به بر و دوش یار پیدا کرد
به باغ می برمت.
کنون هوای درختان سرو سرمایی است
کبوترانه به گلدسته ها
پناه باید برد.
کبوترانه
به جنگل مقام باید کرد.
و پر
به بام معبد اردیبهشت باید ریخت.
به باغ می برمت.
به باغ خواب سحرگاهی کبوترها
در انتظار بمان.
از انتظار به بیرون باغ
خیمه بزن.
دمی که جوی به جای سراب سیب آورد
و آبشار ز گلبرگ سرخ دامن بست،
دمی که کاکل دوشیزه بید را
باران
به پیچ و تاب کشید
به سایه سایهٔ باغ
آشنات می سازم.
به باغ می برمت.
به باغ بوسه
به باغ نوازش و آغوش.
۱۶ جوزا ۱۳۶۶ کابل